Μια από τις συνηθέστερες αιτίες που θα μας κάνουν να ξεφυσήξουμε απεγνωσμένα είναι η έντρομη φωνή μιας νέας μητέρας στο τηλέφωνο, η οποία όχι μόνο σε ενημέρωνει ότι το παιδί έχει μύξα, αλλά...σαν να μην έφτανε αυτό... η μύξα του είναι ΠΡΑΣΙΝΗ !
Μα η πράσινη μύξα είναι κάτι "σοβαρό", έτσι δεν είναι ; Είναι "μάλλον μικρόβιο" κατά την επικρατούσα αντίληψη η οποία έχει καλλιεργηθεί επί σειρά ετών. Και όμως....
Η βλέννα στην πραγματικότητα είναι ένας αμυντικός μηχανισμός του οργανισμού μας. Παράγεται κατά μήκος του αεραγωγού και σκοπός της είναι να παγιδεύει μικρόβια και ξένα σώματα τα οποία προσπαθούν να εισέρθουν στο σώμα μας. Η βλέννα παράγεται και αρχικά είναι διαυγής. Η μοίρα της είναι όμως προδιαγεγραμμένη.
Με την κινητοποίηση των αμυντικών μηχανισμών του οργανισμού μας, αλλά και τον επικείμενο πολλαπλασιασμό των παθογόνων που εισήλθαν στο σώμα μας, το χρώμα της βλέννας θα αλλάξει σταδιακά σε κίτρινο ή και σε πράσινο καθώς οι ημέρες περνούν. Αυτό είναι φυσιολογικό ! Τα λευκοκύτταρα του οργανισμού εξουδετερώνουν τους πιθανούς εισβολείς και για να επιτελέσουν το έργο τους χρησιμοποιούν ένα πλήθος ενζύμων. Τα ουδετερόφιλα θα αναλάβουν να "καθαρίσουν" τα προσβεβλημένα κύτταρα χρησιμοποιώντας το ένζυμο μυελουπεροξειδάση, η δράση του οποίου όμως πυροδοτεί μια χημική αντίδραση κατά την οποία ο σίδηρος που υπάρχει μέσα σε αυτά τα κύτταρα οξειδώνεται και έτσι δίνει στην μύξα το πράσινο της χρώμα ! Επαναλαμβάνω : Αυτό είναι ΤΟ φυσιολογικό.
Οι γονείς έχουν εκπαιδευτεί από τους γιατρούς να εκλαμβάνουν πάντα αυτήν την αναμενόμενη αλλαγή ως "επιπλοκή" : Το "πρασίνισμα" της μύξας δεν είναι καλό μαντάτο και ίσως τελικά χρειαστεί αντιβίωση (κατά την γνώμη τους, πάντα), μολονότι το παιδί φαίνεται καλά και δεν εμφανίζει στην πλειονότητα των περιπτώσεων ούτε καν πυρετό.
Με την λογική αυτή, ένα πλήθος από κοινά κρυολογήματα και ιογενείς ρινοφαρυγγίτιδες καλύπτονται με αντιβιοτικά. Ρόλος του κλινικού γιατρού είναι να διαγνώσει ποιες είναι πραγματικά εκείνες οι περιπτώσεις που υποκρύπτουν μικροβιακή ρινοκολπίτιδα και επομένως ίσως χρειαστούν κάποιο αντιβιοτικό. Οδηγοί μας σε αυτήν την προσπάθεια είναι :
- η ηλικία του παιδιού (οι παραρινοκολπίτιδες είναι εξαιρετικά ασυνήθιστες σε παιδιά ηλικίας < 5 ετών) - η παρουσία λοιπών συμπτωμάτων (κεφαλαλγία, παρατεινόμενη δεκατική κίνηση, κακουχία, πόνος στο πρόσωπο, υποτροπιάζουσα οπισθορρινική έκκριση) - η ύπαρξη ή όχι υπερμεγεθών αδενοειδών εκβλαστήσεων - το ατομικό ιστορικό του παιδιού - τυχόν συνυπάρχουσες καταστάσεις (ανατομικές ανωμαλίες , ανοσοανεπάρκειες κτλ)
Πράσινη μύξα, λοιπόν, δεν σημαίνει Augmentin. Επισκεπτόμαστε τον γιατρό μας όταν συνυπάρχουν και άλλα συμπτώματα ή όταν η κατάσταση παρατείνεται, επικεντρώνουμε την προσοχή μας στην αποσυμφόρηση του παιδιού και στην σωστή του ενυδάτωση.
Παραθέτουμε στο τέλος το ακόλουθο σύντομο κείμενο των Times της Νέας Υόρκης που καταλήγει στο συμπέρασμα ότι το χρώμα της μύξας δεν πρέπει να υπαγορεύει την θεραπεία, κάνει όμως και την πικρή διαπίστωση ότι οι "κακές συνήθειες" δεν αλλάζουν εύκολα. Εύκολα ή δύσκολα, πολύ απλά είναι στο χέρι μας.
http://www.nytimes.com/2009/10/06/health/06real.html
Μα η πράσινη μύξα είναι κάτι "σοβαρό", έτσι δεν είναι ; Είναι "μάλλον μικρόβιο" κατά την επικρατούσα αντίληψη η οποία έχει καλλιεργηθεί επί σειρά ετών. Και όμως....
Η βλέννα στην πραγματικότητα είναι ένας αμυντικός μηχανισμός του οργανισμού μας. Παράγεται κατά μήκος του αεραγωγού και σκοπός της είναι να παγιδεύει μικρόβια και ξένα σώματα τα οποία προσπαθούν να εισέρθουν στο σώμα μας. Η βλέννα παράγεται και αρχικά είναι διαυγής. Η μοίρα της είναι όμως προδιαγεγραμμένη.
Με την κινητοποίηση των αμυντικών μηχανισμών του οργανισμού μας, αλλά και τον επικείμενο πολλαπλασιασμό των παθογόνων που εισήλθαν στο σώμα μας, το χρώμα της βλέννας θα αλλάξει σταδιακά σε κίτρινο ή και σε πράσινο καθώς οι ημέρες περνούν. Αυτό είναι φυσιολογικό ! Τα λευκοκύτταρα του οργανισμού εξουδετερώνουν τους πιθανούς εισβολείς και για να επιτελέσουν το έργο τους χρησιμοποιούν ένα πλήθος ενζύμων. Τα ουδετερόφιλα θα αναλάβουν να "καθαρίσουν" τα προσβεβλημένα κύτταρα χρησιμοποιώντας το ένζυμο μυελουπεροξειδάση, η δράση του οποίου όμως πυροδοτεί μια χημική αντίδραση κατά την οποία ο σίδηρος που υπάρχει μέσα σε αυτά τα κύτταρα οξειδώνεται και έτσι δίνει στην μύξα το πράσινο της χρώμα ! Επαναλαμβάνω : Αυτό είναι ΤΟ φυσιολογικό.
Οι γονείς έχουν εκπαιδευτεί από τους γιατρούς να εκλαμβάνουν πάντα αυτήν την αναμενόμενη αλλαγή ως "επιπλοκή" : Το "πρασίνισμα" της μύξας δεν είναι καλό μαντάτο και ίσως τελικά χρειαστεί αντιβίωση (κατά την γνώμη τους, πάντα), μολονότι το παιδί φαίνεται καλά και δεν εμφανίζει στην πλειονότητα των περιπτώσεων ούτε καν πυρετό.
 |
| ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΠΡΙΝ ΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΠΑΝΙΟΤΑΤΑ ΕΜΦΑΝΙΖΟΥΝ ΙΓΜΟΡΙΤΙΔΕΣ ! |
Με την λογική αυτή, ένα πλήθος από κοινά κρυολογήματα και ιογενείς ρινοφαρυγγίτιδες καλύπτονται με αντιβιοτικά. Ρόλος του κλινικού γιατρού είναι να διαγνώσει ποιες είναι πραγματικά εκείνες οι περιπτώσεις που υποκρύπτουν μικροβιακή ρινοκολπίτιδα και επομένως ίσως χρειαστούν κάποιο αντιβιοτικό. Οδηγοί μας σε αυτήν την προσπάθεια είναι :
- η ηλικία του παιδιού (οι παραρινοκολπίτιδες είναι εξαιρετικά ασυνήθιστες σε παιδιά ηλικίας < 5 ετών) - η παρουσία λοιπών συμπτωμάτων (κεφαλαλγία, παρατεινόμενη δεκατική κίνηση, κακουχία, πόνος στο πρόσωπο, υποτροπιάζουσα οπισθορρινική έκκριση) - η ύπαρξη ή όχι υπερμεγεθών αδενοειδών εκβλαστήσεων - το ατομικό ιστορικό του παιδιού - τυχόν συνυπάρχουσες καταστάσεις (ανατομικές ανωμαλίες , ανοσοανεπάρκειες κτλ)
Πράσινη μύξα, λοιπόν, δεν σημαίνει Augmentin. Επισκεπτόμαστε τον γιατρό μας όταν συνυπάρχουν και άλλα συμπτώματα ή όταν η κατάσταση παρατείνεται, επικεντρώνουμε την προσοχή μας στην αποσυμφόρηση του παιδιού και στην σωστή του ενυδάτωση.
Παραθέτουμε στο τέλος το ακόλουθο σύντομο κείμενο των Times της Νέας Υόρκης που καταλήγει στο συμπέρασμα ότι το χρώμα της μύξας δεν πρέπει να υπαγορεύει την θεραπεία, κάνει όμως και την πικρή διαπίστωση ότι οι "κακές συνήθειες" δεν αλλάζουν εύκολα. Εύκολα ή δύσκολα, πολύ απλά είναι στο χέρι μας.
http://www.nytimes.com/2009/10/06/health/06real.html
